نقد و بررسی بازی Need for Speed Rivals برای پلی استیشن 4 PS4

پس از سالها که فرنچایز محبوب و باریشه ی Need For Speed به خاطر اشتباهات EA در دست انداز افتاده بود به نظر می رسد در چند سال اخیر این فرنچایز که هرساله منتشر میشود به ثبات نسبی رسیده باشد اما با فرار از ریشه ها! مشکل من هم دقیقا با ریبوت Most Wanted که پارسال منتشر شد همین مسئله بود که علی رغم اینکه بازی خوبی بود با هیچ متر و معیاری یک NFS نبود. امسال سال خاصی برای NFS محسوب میشود چراکه برای اولین بار استدیوی تازه تاسیس Ghost games که اصلا برای ساخت NFS تاسیس شده است سکان هدایت این فرنچایز را به عهده گرفته است. انتظار میرفت امسال با یک تجربه ی متفاوت با طعم شیرین نوستالژی سری NFS را تجربه کنیم اما حضور پر رنگ کرایتریون در پروسه ی ساخت بازی خیلی زود باعث رنگ باختن این انتظارات شد . در ادامه ی نقد به نقد و بررسی دستپخت Ghost games با انجین فراست بایت 3 خواهیم پرداخت.


نقد و بررسی انجام شده بر اساس این پلتفرم ها میباشد

نام: Need for Speed: Rivals

سازنده: Ghost Games ( با همکاری: Criterion Games)

ناشر : EA GAMES

تاریخ انتشار میلادی: 15 نوامبر ۲۰۱۳

تاریخ انتشار شمسی: 24 آبان ماه ۱۳۹۲

پلتفرم ها: Microsoft Windows,Xbox One,Xbox 360,PS4,PS3

سبک : رانندگی


خوشبختانه در شماره ی امسال خبری از سیستم مضحک پیدا کردن ماشین در گوشه و کنار شهر نیست و برای آن سیستمی تعریف شده است که با بالا رفتن سطح ( (level ماشین های جدید باز میشوند و میتوانید با خرج کردن امتیاز سرعت آن ها را بخرید و ارتقا دهید . دیگر مخلفاتی که به تعقیب و گریز ها عمق بیشتری میدهد اجازه ی استفاده از دو تکنولوژی در هر ماشین است . این تکنولوژی ها در هر دو طرف تفاوت و شباهت هایی دارند و البته متنوع هم هستند از مین هایی که باعث اختلال موقت در سیستم برق ماشین میشوند تا شوک های الکتریکی و درخواست بستن جاده. گیمپلی بازی به طور کامل بر اساس تعقیب و گریز بنا شده است اما بخش های استاندارد بازی های مسابقه ای همانند time trial ها و مسابقات کلاسیک را دارا است اما پر واضح است که سازندگان خیلی به این بخش ها اهمیت نداده اند.بزرگترین مزیت و برتری بازی بخش آنلاین آن است جایی که هیجان واقعی در آن نهفته است . هزاران مسابقه دهنده و پلیس در محیط اپن ورلد بازی حضور دارند . هر لحظه میتواند یک خطر بزرگ برای شما باشد یا برعکس یک طعمه ی خوب نسیبتان کند. رکورد های دوربین های ثبت سرعت و “مناطق سرعت” هر لحظه شکسته میشوند و تازه اینجا هست که با هوش واقعی انسان میتوانید معنی پلیس مخفی بودن را حس کنید. احتمالا بخاطر همین هم هست که سازندگان قابلیت توقف بازی را کلا برداشته اند و وقتی از مخفیگاه ها بیرون میروید امکان pause کردن بازی وجود ندارد . موضوعی که هر قدر در زمانی که آنلاین هستید هیجان آور است در بازی آفلاین گاهی اعصاب خرد کن میشود. در هر بخش از ماموریت های بازی چند زیر شاخه دارد که به نوعی کلاس بندی هم محسوب میشود به طور مثال در بخش پلیس ها به سه دسته ی ” مجریان قانون” “پلیس های مخفی” و “گشت ها” تقسیم میشوید که هرکدام ماموریت های خاص خودشان را دارند . هربار به شما ماموریت خاصی داده میشود که شامل اینکه مثلا در فلان مسابقه اول شده یا به تعداد خاصی از جلو به ماشین های رقیبانتان بکوبید و …. با تکمیل هر بخش بسته به عملکردتان به شما امتیاز سرعت داده میشود که در واقع واحد پول بازی است . تقریبا هرکاری به شما شما امتیاز سرعت میدهد از رسیدن به سقف سرعت تا دریفت کشیدن و بردن مسابقات و…. . به طور کلی بدست آوردن این امتیازات برای پلیس ها بسیار راحت تر است چون مسابقه دهننده با دستگیر شدن توسط پلیس ها علاوه بر اینکه بخش چند نفره شما ر اون لحظه ریست میشود ؛ تمامی امتیازات سرعتی که بعد از آخرین بار بیرون آمدن از مخفیگاه به دست آورده اید را از شما میگیرد . “امتیاز سرعت” علاوه بر خرید ماشین و تکنلوژی ها در بخش تیونینگ بازی کاربرد دارد .

بخشی که با سردستی ترین شکل ممکن اجرا شده است و از این آرکیدی تر اصلا امکان ندارد! چند سر فصل مثل قدرت ، شتاب ، کنترل و … وجود دارند که هرکدام چند مرحله تقویت میشوند . هیچ فرقی ندارد که خوره ی قطعات ماشین باشید یا یک بچه ی 6ساله در هر صورت با فشردن دکمه ی ضربدر ماشین اتان تقویت میشود . این زیادی آرکیدی بودن بازی به هندلینگ و کنترل ماشین ها هم سرایت کرده به نوعی که به سختی میشود تفاوت یک استون مارتین اسپورت را با دوج قدرتمند تشخیص داد . از این لحاظ بازی چیزی مانند GTA شده است(!!) و به آرکیدی ترین شکل ممکن سیستم کنترل خود را بنا کرده است. هرچند NFS را همواره یک ریسینگ آرکید میشناسیم اما افراط در آرکید بودنم خودش مشکلی است . مانند اینکه ترمز تمام ماشین ها میتواند خارق العاده ترین سرعت ها خیلی راحت و سریع آرام و تحت کنترل در آورد. در هر ذره از بازی میتوانید ردپای کرایتریون را بچشید . از جمله شخصی سازی ماشین ها که انصافا GTA که یک عنوان مسابقه ای خالص نیست خیلی بهتر از NFS :Rivals عمل کرده است!! آپشن های بسیاری محدود و ابتدایی در این بخش در دسترس هستند و اوج شخصی سازی آن انداختن چندتا خط رو ماشین یا عوض کردن پلاک ماشین و نوشته ی آن است! بازی تقریبا داستان خاصی ندارد و فقط چندوقت یک بار دیالوگ هایی در قالب میان پرده گفته میشود که به حس رقابت همه جانبه ی پلیس ها و مسابقه دهنده ها دامن بزند. این مورد نه تنها بد نیست بلکه خوب هم هست. دیگر خبری از پرگویی ها و دیالوگ ها و آدم های بی سر و ته مرسوم در NFS نیست و همه چیز در خدمت گیمپلی هیجان انگیز آن است . سیستم GPS و Repair Shop های معجزه کن (!) که با رد شدن از زیرشان ماشین اوراق شده اتان تبدیل به نو میشود نیز دست نخورده از Most Wanted به Rivals آمده اند.این Repair shop ها را میشود با این مسئله که سازندگان احتمالا نمیخواستند هیچ سکته ای در روند هیجان انگیز بازی ایجاد کنند توجیه کرد اما وجود اسکوپ هایی که تصادفات شدید را سینمایی نشان میدهند مانند نسخه ی پارسال در تضاد کامل با این بحث است.از صمیم قلب آرزو میکنم کرایتریون و اسکوپ های مسخره سینمایی اش سال آینده دیگر کاری به کار سری دوست داشتنی NFS نداشته باشند تا مجبور نباشیم در میانه ی یک تعقیب گریز هیجان انگیز و زمانی که آدرنالین خونمان در بالاتری سطح اش است یک باره دست زیر چانه گذاشته و صحنه ی تصادفمان را تماشا کنیم.

این فراست بایت لعنتی!

هرچقدر انجین فراست بایت 3 در PCهای قدرتمند انگشت به دهانمان میگذارد در کنسول های نسل هفتم سوهان اعصاب میشود. پس از بازی کردن شماره ی چهارم از بتلفیلد و این نسخه از NFS میتوان با جرات گفت که ضعیف بودن فراست بایت 3 ربطی به بی تجربه بودن سازندگان در کار با آن ندارد و رسما این انجین سازگار کمی با نسل فعلی کنسول ها دارد. در NFS Rivals چیزی که از این انجین میبینیم Draw distance های افتضاح ، ایفکت آب زشت ، تصادفات و فیزیک نچسب است. هرچند طراحی ماشین ها خوب است و بعضی جاها سایه زنی هم محیط را زیباتر جلوه میکند اما تجربه ی کلی گرافیک بازی اصلا چیزی نیست که از فراست بایت 3 انتظار میرود . تنها نکته ی مثبت گرافیک بازی به زیبایی فوق العاده ی برف و باران میرسد که سازندگان به خوبی از پس طراحی آن برآمده اند. به هرحال اگر انتظار گرافیک زیبایی از بازی دارید به هیچ وجه سراغ نسخه های نسل هفتم نروید و یا با PC این بازی را تجربه کنید و یا با کنسول های قدرتمند نسل هشتم.

صداگذاری بازی هم قابل قبول است . همین . نه چیزی بیشتر و نه کمتر . در بازی نه با جلوه های صدای بازی به وجد خواهید آمد و نه اذیت خواهید شد ولی اگر یک بخش بی نقص در بازی وجود داشته باشد آن موسیقی های فوق العاده اش است که به شدت با جو بازی هماهنگ میشود و سازندگان بهترین عملکرد را در انتخاب موسیقی داشته اند.

و اما سخن آخر…

NFS:Rivals بازی خوبی است و با نوآوری هایی که Ghost Games از خودش نشان داده است میشود امیدوار بود سری دوست داشتنی NFS پس از سال ها فراز و نشیب بلاخره استدیوی ثابت خوبی برای خود پیدا کرده است ولی باز هم علی رغم اینکه با بازی خوبی طرف هستیم کم پیش می آید آن حس ناب NFS بازی کردن که در گذشته داشتیم را در Rivals تجربه کنیم . همچنان میشود سایه ی سنگین “کرایتریون” را در هسته و مکانیزم های اصلی بازی دید و خوب خود استدیو تکلیف را با کسانی که منتظر یک NFS واقعی هستند یک سره کرده است و اعلام کرده بود که به سبک خودش NFS را خواهد ساخت! به طور کلی حتی اگر خیلی اهل بازی های مسابقه ای نبوده باشید و NFS های سال ها ی اخیر هم دوست نداشته باشید باز هم ممکن نیست Rivals را بازی کرده و آدرنالین خونتان بالا نرود و هیجان زده نشوید. Rivals یک ریسینگ فوق آرکیدی(!) به همراه کلی هیجان است که البته بعضی وقت ها به نظر میرسد سازندگان، زیادی برای القای این هیجان تلاش کرده اند و میشود جعلی و کاذب بودنش را حس کرد. در پایان لازم میدانم این نکته را متذکر شوم که نقد و بررسی انجام شده در نسل فعلی کنسول ها انجام گرفته است و قطعا تجربه ی بازی در نسل بعد به علت سرورهای با ظرفیت تر و با کیفیت تر و تجربه ی بصری زیباتر بهتر است.