نقد و بررسی بازی The Order 1886 برای پلی استیشن 4 PS4

گاهی اوقات نقد برخی از بازی ها به منتقدین حس خنثی کردن یک بمب ساعتی را می دهد که با قطع کردن سیم اشتباه ممکن است همه به هوا بروند و در این زمینه و در صنعت گیم این انفجار جر و بحث های بی پایان بین فن بوی های محترم در اقصی نقاط دنیا می باشد که به هیچ وجه نمی شود از این دوستان اجتناب کرد.حال این امر خطیر از زمان معرفی یک عنوان انحصاری شدت می گیرد تا اینکه در زمان عرضه ی بازی و انتشار نمرات آن به اوج خود می رسد لذا نقد این عناوین حس راه رفتن بر روی یک شانه تخم مرغ را دارد.از زمانی که دو کنسول نسل هشتمی سونی و مایکروسافت وارد عرصه ی رقابت شدند هرکدام سعی داشتند با سخت افزار و بازی های انحصاریشان طیفی از گیمر ها را به سمت خود جذب نمایند.


قصد من از این صحبت ها نقد دو کنسول نیست بلکه نقد عنوانی است که قصدش از عرضه به رخ کشیدن قدرت این کنسول به رقیبان و به ارمغان آوردن یک بازی مطلقا نسل هشتمی است.از زمانی که سونی کنسول خود را معرفی کرد سعی داشت که با بازی های انحصاری مختلفی برتری خود را در این نبرد اثبات کند و با بازی هایی همچون Infamous:Second son و Drive club کم یا بیش به این مهم دست یافت اما هیچکدام از عناوین نام برده شده به اندازه ی The Order:1886 مورد انتظار طرفداران نبود و شاید این بدین دلیل است که هیچکدام از بازی های مذکور تا این حد نیز هایپ نشده بودند.از وقتی که ساخت این بازی فقط یک شایعه بود تا زمانی که قرار بود بازی در تاریخ نوزدهم فوریه عرضه شود ده ها تریلر از این عنوان عرضه شد.همه ی گیمر ها این تجربه را دارند که غریب به نود درصد بازی هایی که در این حد هایپ می شوند با شکست مواجه شده اند؛ نمونه ی بارز آن هم بازی های یوبیسافت اعظم یعنی W.D بود.

اما آیا The Order هم به چنین سرنوشتی دچار شده؟ آیا این بازی فقط تبلیغ های تجاری و پر سر و صدای قبل از عرضه بود که نتوانسته به قول های خود عمل کند یا اینکه بازی ای بس قدرتمند و توانا از آب در آمده که کنسول رقیب و عناوین انحصاریش را کنار زده و حرفی برای طیف مخالف باقی نگذاشته و همچنین تبدیل به گل سرسبد بازی های انحصاری PS4 شده است؟
در ادامه به پاسخ این سوال می پردازیم.


نمی خواهم که لقمه را از پشت سر وارد دهان و شما خوانندگان محترم را تا انتهای این مقاله سردرگم کنم و منتظر جوابی بگذارم که می خواهید همین الان بدانید.این بازی هم از بازی های دیگر در زمینه ی افت و خیز مستثنی نیست اما چیزی که ضعف های این بازی را بیش از عناوین دیگر نمایان می کند و طرفداران را آزرده خاطر می نماید، انتظارات برآورده نشده بازی است.انتظاراتی که بر پایه ی تبلیغات و وعده سازندگان بنا شده بود و حال در زمان عرضه ی بازی حس یاس و ناامیدی در چشم طرفداران موج می خورد.با این وجود هنوز فاکتور هایی در بازی موجود بوده که شما را امیدوار به تجربه ی بازی می کند.


بگذارید از اول شروع کنم؛ دقیقا از اولین لحظه ای که ایده ی خرید بازی در ذهنتان جرقه می خورد.این بازی انحصاری PS4 است و این یعنی هزینه کردن حداقل 220 و حداکثر 270 هزار تومان پول ناقابل بنا به زمان خریدتان(هر چه نزدیک تر به تاریخ ریلیز بخواهید بازی را تهیه کنید قیمت پایین تر میاید و پس از عرضه قیمت می شکند)برای بازی ای که فقط دارای بخش تک نفره می باشد و خبری از بخش چند نفره و یا حتی هیچگونه لیدربردی نیست.بر فرض مثال بازی Shadow of Mordor فقط دارای بخش داستانی بود اما با این وجود ارای بخش آنلاینی بود (آنلاین نه مولتی پلیر و PvP) که می توانستید در اون بخش به رکورد زدن و رقابت با دوستانتان بپردازید .قابلیتی که فقدانش در Order حس میشود.بازی حاوی هیچگونه کد و محتوای خاصی در بسته بندی اش نمیباشد از این رو خرید بازی در روز اول و کاملا پلمپ شده حرکتی بس نسنجیده است وبه شما دوستان توصیه میکنم که اشتباه بنده را مرتکب نشوید و پول خود را بیهوده برای یک تیکه پلاستیک دور جعبه ی بازی هدر ندهید.از لحظه ای که دیسک را درون دستگاه گذاشته و اولین میان پرده ی بازی را میبینید بهتر است خود را برای انواع سکته های قلبی و مغزی آماده کنید و مطمئن شوید که حتما چند نفر در محل بازی شما حظور دارند تا چشم آنها هم به صفحه ی نمایشگر افتاده و همچون انسان های نخستین از دیدن بازی به سان دیدن آتش تعجب کنند.
گرافیک بازی مسخ کننده است فک خود را تا چندیدن دقیقه ی ابتدایی نمیتوانید بسته نگه دارید.چیزی که چشمهایتان میبیند باورتان نمیشود و دائما در گوشه و کنار ذهن خود این محاسبات را می کنید که اگر چنین گرافیکی در سال دوم عرضه ی نسل هشت برای PS4 آمده است پس در اواخر عمر این کنسول با چه عناوینی مواجه هستیم؟مطمئنا شما هم مثل من از همون لحظه ی اول دستتان به روی دکمه ی Share خواهد بود تا تمام لحظات بازی را در حافظه ی کنسول ذخیره کنید.وقتی که گالاهد را در حال پایین رفتن از پله ها میبینید کاملا وزن بدن او را حس میکنید. نفس نفس زدن وی و بالا پایین شدن قفسه سینه و لباس وی را در بحبوحه ی درگیری ها شاهد هستید.وقتی که هدف گیری میکنید و شلیک میکنید لگد اسلحه را روی بدن خودتان هم حس میکنید و فقط کافی است به تکان خوردن شنل روی شانه ی گالاهد حین تیراندازی دقت کنید تا به بازی انحصاری کنسول خود ببالید.


ممکن است پس از چندی چشمتان به گرافیک بازی عادت کند که خوب این امری طبیعی است اما مسئله اینجاست که برخی سعی دارند این نکته را به عنوان نقطه ضعفی برای این بازی تلقی کنند و از آن بر علیه بازی استفاده کنند در سراسر بازی شما با میان پرده های زیادی مواجه می شوید و حدود 60%بازی را در میان پرده ها سپری میکنید ولی این چیزی است که سازندگان بازی خودشان بر آن واقف بودند.آنها طبق گفته ی خودشان میخواستند که یک تجربه ی تمام سینماتیک با گرافیکی فوق چشمگیر را به گیمر ها عرضه کنند. ممکن است وقتی حرف از سینماتیک می شود ذهنتان به سمت Uncharted منحرف شود.اگر این چنین است باید بگویم که بدون شک جزو افرادی هستید که The Order را تجربه نکرده اید.میان پرده هایی همچون فیلم های بلاک باستری هالیوود که با دستورات QTE ترکیب شده و در عین تماشای یک فیلم سینمایی گیمر را درگیر داستان و بازی نگاه میدارد و به محض پایان یافتن میان پرده مجددا خود را در قلب اکشن بازی میابید.حتی نبرد های تن به تن گالاهد و کشتن دشمنان کاور گرفته هم حسی بس سینماتیک تر از مبارزات تن به تن نیتن در نسخه های گذشته ی آنچارتد می دهد.

با این اوصاف برخی قصد تخریب این عنوان را با همین ویژگی های مذکور نیز دارند.خب این دسته افرادی نیستند جز طرفداران حزب مخالف و یا منتقدینی سخت گیر که قصد تخریب عناوین هایپ شده را دارند.کسی منکر زیاد بودن میان پرده ها نیست اما این بخشی از زیبایی بازی است که سراسر بازی شما حس میکنید که به تماشای یک فیلم سینمایی می پردازید.
یکی از نقاط ضعفی که باید به آن اشاره کرد تفاوت نه چندان درجه سختی بازی می باشد که در نهایت میتواند فقط یک ساعت به کل گیم پلی بازی اضافه کند که در یک رنج متعادل حدود 7 الی 8 ساعت به طول می انجامد.همین زمان اندک بخش داستانی کمی گیمر را در خرید بازی ایی با این قیمت بالا به شک بیاندازد.تروفی های بازی چالشی را ارائه نمیدهند تنها تروفی ایی که از قلم افتاده است تروفی “صبــر ایـــوب” است آن هم با درجه سختی گـُلد.زیرا در بازی هایی با خط داستانی بدست آوردن تروفی ها شامل چندین بار تمام کردن بازی در درجه سختی های مختلف و یا یافتن Collectible ها نیز میشود.از قسمت اول خیالتان راحت باشد که تروفی خاصی برای اتمام بازی در درجه سختی های مختلف وجود ندارد.مثل اینکه خود سازندگان هم متوجه شده اند که تفاوت بین درجات سختی بازی در حدی نیست که برای هرکدام تروفی ای جداگانه تعریف شود.اما اگر میخواهید Collectible های بازی را پیدا کنید پیشنهاد میکنم که در همان دفعه ی اول پیدا کنید زیرا مجددا بازی کردن تمام بازی با توجه به اینکه نمیتوانید میان پرده هارا رد کنید نیز “صبر ایوب”میخواهد.
داستان بازی بسیار گیرا و جذاب است و پس از چندی مجددا با یک داستان درگیر کننده در این نسل مواجه شدیم تنها ایراد کوچکی که وارد است این بوده که داستان سرایی بازی خیلی به مسائل ماورایی آنچنان که انتظار داشتیم نمی پردازد و درست در زمانی که حس می کنید می خواهید بیشتر در این موضوع فرو بروید و بیشتر بدانید، حس کنجکاویتان سرکوب می شود.البته اگر اسلحه های موجود در بازی را جزو مسائل ماورایی حساب کنید باید بگویم که سازندگان مفصلا به این قضیه پرداخته اند.حدود 10 یا 12 اسلحه در بازی موجود است که به دو قسمت اسلحه ی اولیه و اسلحه ی کمری نیز مجزا میشود.
ویژگی بعضی از آنها به شکل ذیل می باشد
Thermite Rifle:نوعی ماشین گان محسوب میشود که میتوانید دشمنانی را که کاور گرفته اند را کباب کنید .مکانیزم اسلحه به گونه ای است که ابری از پودر منیزیم ایجاد میکند که به شدت اشتعال زاست و با شلیک بعدی شما باعث انفجار محیطی قابل قبولی میشود.خشاب خود اسلحه به تنهایی میتواند نقش یک بمب را ایفا کند اگر جداگانه قرار گیرد و بهش شلیک شود.


Combo Gun:همانطور که از اسم این اسلحه پیداست شما با اسلحه ی با دو لوله ی مجزا طرف هستید.اسلحه ای که از یک لوله اش همانند اسلحه های دیگر گلوله فلزی خارج می شود و از لوله ی دیگر جریانی مستقیم و قوی از باد.

Arc Induction Lance:این اسلحه یک خط مستقیم از الکتریسیته را شلیک میکند .لازم به ذکر است که در داستان بازی این یکی از اسلحه های آزمایشی تسلا می باشد.

M2 Falchion Auto rifle:کلیشه ای ترین اسلحه ی ممکن در سراسر بازی که میتوانید 90% بازی را با همین اسلحه پیش بروید.درست است که این بدین معنی است که اسلحه در همه ی جوانب خوب کار میکند اما همچنین باعث میشود نیازی به تعویض اسلحه نباشد.یک اسلحه همانند Combo Gun ولی بدون قابلیت خروجی هوای پر فشار.

M84 Marksman Carbine:اسنایپی تک تیر که هدشات کردن با آن یکی از لذت های تکرار نشدنی بازی است.



Three Crown Coach gun:نمیشود که در یک بازی ویدئویی شوتر شاتگان حظور نداشته باشد.
اما این شاتگان مثل هر شاتگانی نیست بلکه دارای سه لوله است که با هر شلیک از هر سه لوله گلوله خارج میشود و طرفتان را گوشت چرخ کرده مینماید.


اسلحه های بازی در قسمت های مختلف یازی بنا بر موقعیتی که در چند دقیقه ی آینده قرار خواهید گرفت نمایان میشوند و میشود گفت که از هر اسلحه در موقعیت خاص خودش کمال استفاده و لذت را می برید.
دشمنان بازی از هوش مصنوعی عالی ای برخوردارند.خیال نکنید که میتوانید راحت در گوشه ای نشسته و شروع به تیراندازی کنید تا محیط را کاملا پاک سازی کنید.باید دائما حواستان به اطراف باشد.ممکن است هر آن دشمنان شمارا دور بزنند و کار دستتان بدهند.پس از هدشات کردن و کشتن چندین دشمن نوار Focus شما پر میشود و میتوانید حرکت نمایش زیبایی را انجام دهید که در آن بازی به حالت صحنه ی آهسته در آمده و شما میتوانید تا آخرین گلوله ی موجود در خشابتان برای دشمنان جلوی رویتان نشانه گذاری کنید و پس از اتمام صحنه آهسته شاهد شلیک های پیاپی گالهد به نقاط مذکور باشید و بدین شکل و با به همراه داشتن یم Auto Rifle میتوانید محیطی پر از دشمن را در چشم بهم زدنی به سلاخ خانه تبدیل کنید.


از میان همه ی دشمنان Half-Breed ها چاش انگیز ترین اند.در مرحله ای که در مترو هستید و یک Half-breed به شما حمله میکند میتوانید سیخ شدن موی تن خودرا با نفس نفس زدن های این موجود حس کنید. وقتی که خون شما رو میچشد و میگوید
“I can smell you HUMAN”
میشود گفت که حظورش را در اتاق حس میکنید.و اینها همه از طراحی و صداگذاری فوقالعاده نشات میگیرد

در Chapter4 بازی شاهد شکسته شدن کمر Isabeauتوسط یک Half-Breedهستید و عکس العمل گالاهد در اون لحظه و حس خشم و نگرانی ای که در چشمان وی موج میزند وموی به تنتان سیخ میکند. وقتی که گالاهد دندان هایش را بهم میفشارد میتوانید غیض او را حس کنید.
بازیگران تمام توانایی خود را برای ارائه ی بهترینها به کار برده اند.
بد نیست که اشاره ی کوچکی به داستان بازی بکنیم
بازی در یک تاریخ نانوشته و تخیلی از قرن 17 ام در لندن شکل میگیرد.دوره ای که موجوداتی به نام Half-Breed که ترکیبی از انسان و حیوان هستند و کما بیش از نظر ظاهری شبیه گرگ نما ها می باشند نیز در میان آدمیان هستند و جان آنهارا به خطر میاندازند.در سوی دیگر قضیه محفلی از شوالیه ها در این دوره ی زمانی حظور دارند که وظیفه شان محافظت مردم از این موجودات می باشد. در داستان بازی ذکر میشود که در گذشته ی دور یعنی قرن هفتم,هشتم بعضی از مردم رفتار و خوی حیوانی پیدا کرده و سر انجام به Half-Breed ها تکامل یافتند.اکثریت مردم در اآن زمان از این موجودات ترس داشتند و در صدد نابود کردن و منقرض کردن آنها برآمدند و بدین ترتیب جنگی میان دو نژاد در گرفت.با وجود اینکه تعداد انسان ها به تعداد دو رگه ها می چربید اماقدرت و قابلیت های حیوانی انها برتری را در میدان جنگ به نفع دورگه ها میکرد.
تا قرن ها بعد بشریت کورسویی امید در دامان King Artuhr و شوالیه های وی میابد.مجددا نیروهای پادشاه به مقابله با Half breed ها میپردازند اما مجددا تاریخ تکرار میشود تا اینکه انقلاب صنعتی شکل میگیرد و در کنار آن شوالیه های محفل به دارویی به نام BlackWaterدست میابند که عمر انسان را بیشتر و به وی قابلیت های بهبودی فوقالعاده ای را میدهد.حال با کمک تجهیزات به دسا آمده در این انقلاب و داروی Blacwaterامیدی مجدد در محفل شکل گرفته و آنها کمر به انقراض نژاد نیمه انسان نیمه حیوان ها بسته اند.


باز این عنوان سعی کرده است که پس از چندی قدرت PS4 را به رخ بکشد نه اینکه عنوانی تحویل شما بدهد که ماها با آن سرگرم بشوید و Order ممکن است تا چند ماه دیگر از لیست خرید بازی های شما خط بخورد و حتی آن را با بازی ای دیگر تعویض کنید.اورد همانند TLOUبخش مولتی پلیری ندارد که همچنان پس از اتمام بازی شمارا سرگرم نگاه دارد.اما اوردر این توانایی را دارد که به اولین بازی خارقالعاده ی این نسل تبدیل شود.این پتانسیل را دارد که تا اواخر عمر این کنسول هر کجا که بحث از جلوه های بصری این نسل شود نام خود را بر سر زبان ها بیاورد واز آن به عنوان شاهکاری گرافیکی یاد کنند.ممکن است در هیچ بازی ایی دیگر شاهد طراحی شدن تک تک دندان های کاراکتر های بازی نباشیم,این مثال حرف های زیادی برای گفتن دارد که بنده جزییات را به خود شما دوستان واگذار میکنم.
بله بازی در مجموع نهایتا 8 ساعت گیم پلی دارد و ا این 8 ساعت حدود 6 ساعت در میان پرده های پویا و فعل و انفعالی به سر میبرد و لازم است که گیمر همیشه آماده برای فشردن دکمه ها در موقعیت های خاص باشد اما دقیقا همین نکات است که بازی را یکی از سینماتیک ترین تجربه های بازی های ویدئویی کرده .موسیقی هایی که جو بازی رو به اتاق شما منتقل میکند و در خود را در موقعیتی میابید که ساعاتی را در روز صرف زیر لب زمزمه کردن موسیقی های بازی سپری کرده اید.تا حدی صدا گذاری و موسیقی بازی خوب کار شده است که حتی یک فرد کور هم کاملا با بازی ارتباط برقرار میکند.
نمره دادن به این بازی در زیر رنج 7 کاملا نشان دهنده ی منظور دار بودن این نمره دهی است و هر گونه نمره ای بالای نه باید زیر سوال برود زیرا در بازی چنین پتانسیلی دیده نمیشود.
اوردر بازی ای است که خرید آن برای تمامی دارندگان PS4از نان شب هم واجب تر است و داشتن این کنسول و تهیه نکردن این بازی غفلتی بزرگ است.
اگر میخواهید زیباترین بازی نسل هشت را بر روی بهترین کنسول این نسل تجربه کنید.
اگر میخواهید به اشخاصی که فکر میکنند بازی های ویدئویی هنری نیستند اثبات کنید که سخت در اشتباه اند.
اگر میخواهید تجربه ای به همانگونه که طعم بازی Heavy Rain تا آخر عمر PS3زیر دندانتان ماند را تجربه کنید.و اگر میخواهید چندین ساعت با در دست گرفتن کنترلر و نشستن پای PS4به تماشای یک فیلم سینمایی با داستانی درگیر کننده بنشینید.
پس باید بی شک سراغ The Order1886 بروید.
اما اگر از دیدن میان پرده های زیاد حتی با وجود گرافیکی دیوانه کننده خسته میشوید و اینکه فکر میکنید حاظر نیستید برای تجربه ای 8 ساعته بالغ بر 200هزار تومان پول بپردازید پس دور این بازی را خط بکشید و بروید فیفا و یا Calll of Duty بازی کنید.چون هر دو بازی شما را سرگرم می کند اما همچین تجربه ای را هیچ بازی ایی به شما ارائه نمی کند.

بازی رو دیدم یکم تخیلی بود ولی گرافیکش خوب بود